W dniach 10–11 listopada 1673 r. została stoczona pod Chocimiem bitwa między armią polsko – litewską a wojskami tureckimi. Pogoda była wtedy przejmująco zimna i dżdżysta, padał dokuczliwy deszcz ze śniegiem. Niespodziewany, gwałtowny i decydujący atak ze strony polskiej nastąpił rankiem 11 listopada; dowodził nim osobiście hetman Jan Sobieski.
Piechota i jazda wdarły się bardzo szybko do warownego obozu tureckiego i – mimo oporu – posuwały się stale naprzód. Celem było zdobycie mostu na Dniestrze, aby odciąć wojskom Husseina paszy jedyną drogę odwrotu. W efekcie natarcie tureckie załamało się, a ogień polskich dział zniszczył most, który zawalił się zarówno wskutek ostrzału artyleryjskiego, jak i naporu uciekających Turków. Klęska ich była zupełna: z trzydziestotysięcznego korpusu ocalało zaledwie cztery tysiące żołnierzy. Bitwa pod Chocimiem – jeden z największych triumfów polskiego oręża – rozsławiła imię Sobieskiego, przyszłego króla Rzeczpospolitej Obojga Narodów.
