Przyszedł na świat w patriotycznej rodzinie polskiego oficera i powstańca listopadowego, zesłanego na Syberię po bitwie pod Olszynką Grochowską, który potem osiedlił się w Kaliszu, zajmował handlem skórą, zgromadził majątek - otworzył hotel oraz księgarnię.
Adam Asnyk był cudownym dzieckiem, zaczął pisać wiersze mając 10 lat. W rodzinnym Kaliszu poznał pisarza Agatona Gillera, z którym zaangażował się w konspirację podczas studiów w Warszawie na wydziałach leśnictwa i medycyny.
Uciekając przed carską policją kontynuował studia we Wrocławiu, Heidelbergu i Paryżu. Po powrocie do Warszawy i wznowieniu konspiracji został w 1860 r. osadzony w niesławnym X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej.
Nie powstrzymało go to od udziału w stronnictwie „czerwonych”, nawołującym do zrywu narodowego, a potem w działalności Rządu Narodowego podczas powstania styczniowego. Przygotowywał m. in. plany zamachu na carskiego namiestnika Berga.
Pu upadku powstania, wyjechał z kraju i ukończył doktorat z filozofii w Heidelbergu (1866). Do zaboru rosyjskiego powrócić nie mógł. Mieszkał we Lwowie, a potem w Krakowie.
Debiutował w 1864 r. Twórczość poetycką zaczął od buntu przeciwko Bogu, światu i romantyzmowi, co było świadectwem depresji przeżywanej po upadku Powstania Styczniowego, śmierci rodziców oraz żony („Odpowiedź, „Julian Apostata”, „ W zatoce Baja”). W kulcie wierszy Asnyka wychował się m. in. Henryk Sienkiewicz, zaprzyjaźniony z poetą.
Przełomem był cykl „Nad głębiami” pisany w latach 1883-1894, złożony z trzydziestu sonetów. Dzięki niemu zyskał sławę poety-filozofa, godzącego się z życiem, doceniającego dokonania nauki i odkryć, starającego się żyć praktycznie.
Nieznane dziś pozostają dramaty Asnyka („Bracia Lerche”, „Cola Rienzi”) o tematyce społeczno-historycznej czy komedia „Gałązka heliotropu”.
W 1882 r. Asnyk został wydawcą krakowskiego dziennika „Reforma”, a potem posłem na Sejm Galicyjski. W 1890 r. przewodniczył sprowadzeniu prochów Adama Mickiewicza na Wawel. Remedium na życiowe niepowodzenia był dla Asnyka kontakt z przyrodą. Zamieszkał w Zakopanem i stał się piewcą Tatr. Podróżował też na Sycylię i Cejlon, do Indii. Zmarł w 1897 r. Został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce w Krakowie.
